Emigracja kolonialna cz. 18

Charakterystyczne jest zachowanie się cyfr przytoczonych w pobliżu punktów krytycznych, tj. przesileń gospodarczych. Wpływ przesilenia 1873 roku jest aż nadto widoczny. Emigracja spada gwałtownie. Jeszcze gwałtowniej kurczy się ta jej część, która kieruje się do Stanów. Poprawa koniunktury podnosi nie tylko cyfrę migrantów, ale i udział w niej Stanów Zjednoczonych. Wzrost ten dla Stanów Zjednoczonych zatrzymuje się już w 1882 roku, dla koloni brytyjskich trwa jeszcze i w roku następnym. Bardzo silny ogólny spadek emigracji w 1894 roku (o 65%) zaznacza się jeszcze bardziej intensywnym (o 75%) skurczeniem wychodźstwa poza kolonie brytyjskie. W 1903 roku obserwujemy wydatny wzrost emigracji ogólnej i na tym tle słabe zwiększenie wychodźstwa do krajów obcych. Ostatni większy przedwojenny kryzys 1907 roku ma decydujący wpływ na skład emigracji. Ogólna emigracja w 1908 roku spada o 60,8%, emigracja zaś do krajów poza kolonialnych o 68,5%. Następuje potem znaczny wzrost ogólnej emigracji. Emigracja jednak do obcych krajów, po pewnych próbach powrotu do normy poprzedniej, ustala się statecznie na niższym poziomie.